End Of Month, January 2025

    Alam mo ba future nissy, talking to you during times like these na pagod ako sa maghapon, parang nawawala yung pagod ko. Kanina natatawa ako sa tanong ng friend ko, sabi niya nissy, sino ang pahinga mo? Sabi ko sa isip ko, sarili ko kasi ako lang naman yung kakampi ko. Pero ngayong mga oras na sinusulat ko ito, na-realize ko, si Lord yung pahinga ko.

    If nababasa mo ito in the future, gusto ko sanang itanong sa'yo, "nissy, naging successful kaya tayo?" The whole month of January for me, parang ang tagal ng usad ng bawat araw. Siguro ganon talaga kapag simula ng taon.

    Hmm before I formally start, isingit ko na lang dito yung last question dun sa assignment namin kasi medyo swak yung topic. 

"How will you answer the question, “Who am I?”

The question may seem simple and short, but for someone like me, it takes a while to answer it completely. If I were to ask myself, “Who am I?” I would instantly say, “I am J.D., but I prefer other people to call me Nissy." But on a deeper level, I would say that I am a person full of dreams for herself, a girl who always wishes for her future self to become successful. That is who I really am.

Do I truly know myself? That's the question I face every day. I do not  know what my purpose in life is or if I’m on the right path since being in this IT field was not even my first choice to begin with. Despite all the uncertainties I worry about concerning my future, I know that this person called "Nissy" will always find her way back and will eventually discover her purpose in life. That’s who she really is, a girl who dreams bigger for a brighter future, believing that every step she takes is part of the path to becoming the person she is meant to be.

    Medyo kalat-kalat yung thoughts ko for tonight, but ang pinaka-purpose talaga nito kaya ko ito ginagawa ay para pagtagpi-tagpiin ang aking mga iniisip hehe. So... where do I start nga? Paanong realization ba ang iyong nais nissy hahahaha. 

    Month of January for me was like a fresh new start, kasi ganon naman talaga 'di ba kapag simula ng taon. Tipong napupuno ako ng pag-asa, and ang pinag-pray ko talaga ay sana maging maayos at payapa yung 2025 ko. Alam mo ba nissy, mas natututunan ko nang maging open sa mama at papa ko, which I am not comfortable doing for the past years kasi siguro naging part ng transitioning phase ko nung teenager yung pagiging distant sa kanila, but right now na year 2025 na and I am living for almost 2 decades, napapansin ko na hindi na sila bumabata pa, unti-unti ko nang binubuksan ulit yung sarili ko sa kanila. For those who may not know, hindi talaga kami close ng parents ko ever since I was a kid kasi they are always working but like what I always remind myself, naiintindihan ko sila, at alam kong lagi silang bumabawi, by simply asking me every dinner time kung pagod ba ako, gutom na ba ako, those simple questions are what I am always looking forward to every time na uuwi ako after a long tiring day na nasa school ako. Lalo na kahapon, sobrang lakas ng ulan, para akong basang sisiw.

    Mas natututunan ko na rin na mag take easy at huwag maging pressure sa mga bagay-bagay. I always say here it in my blog na I am always being hard to myself, halos yun yung problema ko gabi-gabi but as time goes by mas pinipili ko nalang na maging kampante. I had a talk with one of my guy classmate kahapon. Wala kasi yung prof namin non, tapos nakita ko may tatlong lalaki na nasa loob ng room eh nakabukas yung aircon. Masyado na akong overstimulated sa mga ingay sa labas kaya mas pinili kong makinig sa mga kuwento nung 3 guys. Iba pala yung kuwentuhan ng mga lalaki compared sa mga babae. Sabi nung guy classmate ko, "lahat naman tayo nahihirapan, wala namang madali. Siguro sa iba mukhang madali pero when you experience it on your own, ikaw lang makakapagsabi if it works for you." Kaya nissy, kailangan mo talagang kumalas diyan sa pagkakahawak mo sa sarili mo. You have to be free from your own thoughts.

    To my friends naman, lagi kong nakikita yung sarili ko na I tend to get shy when talking to other people. Kahit sa mga friends ko dati parang may na-fe-feel akong awkward moment na napapaisip ako, bakit hindi ko ito nararamdaman sa current friends ko ngayon? Hindi ko alam kung dahil ba sa nalipasan na ng panahon, o wala na akong matandaan, pero minsan napapaisip ako, kumusta na kaya yung mga taong naging parte ng buhay ko? Mababalik pa kaya yung dati? Pero sa nangyayari ngayon, kuntento na ako sa kung anong meron ako. May mga tao akong nakilala ngayong college life ko na nagiging dahilan kung bakit kahit hindi ko gusto itong ginagawa ko, sila yung isa sa rason kung bakit pinagpapatuloy ko ito. Syempre, isa rin sa malaking rason ay ang sarili ko.

    Na-realize ko rin talaga na time heals everything and I totally relate to it based on my experience. I have this girl classmate, na tinuturing ko na siyang friend ngayon I don't know if siya rin sa'kin pero sa pagtagal ng panahon na alam ko na okay na pala kaming dalawa, natatanggal na yung ilang ko sa kanya. Siguro sa nangyari dati, naging lesson nalang din sakin na huwag ako masyadong magpapadala sa bugso ng damdamin hahahaha but just like what I always say, it is all in the past now at masaya ako na okay na kaming dalawa.

    In terms of my relationship with God, alam mo ba my future nissy, sa mga panahong pagod na ako at nanghihina, siya yung lagi kong pinupuntahan. Hindi ko talaga maintindihan dati si mama kung anong purpose nung lagi nyang pagadarasal tuwing gabi at kapag may sakit ako, pero ngayong nararanasan ko na yung mga bagay na walang kung sino mang magpapagaan ng mga mabibigat kong nararamdaman, maisip ko lang na hindi ako kailanman pababayaan ni Lord, ayos na ako. Sino ba naman yung may gusto na iwan ka 'di ba? Iwan na ako ng lahat, huwag lang si Lord. Nandito na ako sa point ng life ko na I am surrendering all my will to him, siya na ang bahala sa mga plano ko, hindi ko na ipipilit pa yung hindi para sa'kin, hindi ko na hahanapin yung mga hindi pa dapat hinahanap. 

    And lastly, let's talk about the current status of my heart miss nissy. For the past 2 years, para akong nasa isang rollercoaster of emotions. At yung sa latest, parang napapansin ko na hindi na talaga ito tama. A good friend of mine, sinabi niya sa'kin, "why would you settle for someone na hindi good enough for you, bakit ba ganon pa yung nagugustuhan mo?" and an old classmate told me "you deserve what you tolerate, kaya kailangan mong ayusin sarili mo para maging maayos din yung preferences mo" Hindi ko alam kung bakit ba sumisingit sa buhay ko yung mga ganitong pangyayari, ang tanging gusto ko lang maging thrilling itong life kong sobrang boring but what really is happening is that umuulit ako sa sikulo. Nissy, you have to let it all go. Para saan pa lahat ng natutunan mo 'di ba?

    Anyway, let's not make it into a big deal. Let's make a promise to ourselves. From now on, you need to do the right thing, yung nakakabuti sa sarili mo, at hindi sa ibang tao. Become the best version of yourself before turning 20, right nissy, that's the goal!

   Katapusan na ng buwan at umuulan, every time na umuulan kapag katapusan I always tell to myself, siguro blessing ito ni Lord kasi magiging maganda yung next month. Manifesting!

MBTI Personality Update After Almost 3 Years

2 years ago, I have posted a blog about my mbti personality and it says that I am ISTJ. Tapos bigla kong naisipan na mag-take ulit ngayon and nagbago yung result! Nagulat ako sa description kasi sobrang akong-ako.

    After I read those, I just realized na normal lang pala ako hahaha. I honestly thought na may mali sa'kin kasi hindi ako katulad nung ibang mga kakakilala ko na they are so comfortable with conversing to other people that they are not close with, kasi kung ako yung gagawa, I will be having a hard time keeping the conversation. Hindi sa ayaw kong makipag-usap, it's just like what the picture above states.

    I know it is not completely accurate but now that I knew that all of my feelings are valid, hindi ko na iisipin na I have to change myself into something that I am not. Maybe improve my weakness, pero hanggang dun lang. Especially dun sa part na avoiding conflict (about confrontations), marami na akong naging situation wherein mas gusto ko nalang na hayaan yung nangyari kaysa i-confront yung taong involved, it's just that I don't want to make it into a big deal kaso ang mali ko lang, magkakaroon talaga ng misunderstanding, kaya in the end, hindi na ma-so-solve yung issue. Hanggang sa lumipas na yung mga panahon, hindi na naayos at na-klaro.

Ayun lang hehe short update lang for today! ^_^

Lord, Nagdududa Na Naman Ako

"If there is one thing that you regret doing, what is it? "

    Last Monday, January 20, our professor on Data Analysis asked us the question above, at hanggang ngayon, iniisip ko pa rin kung ano nga ba talaga? Ang sinagot ko non... "wala dahil ginawa ko yung best ko" pero kung sasabihin ko yung totoong sagot na isinisigaw ng puso ko nung mga oras na 'yon, sasabihin ko na nire-regret ko na masyado kong binababa yung sarili ko.

    Lagi kong paalala sa blog ko na ito na sana hindi ako masyadong maging harsh sa sarili ko, but what is happening in real life is that lagi kong pine-pressure yung sarili ko to the point na ubos na ubos na ako. Bakit ba ako lumaking ganito? Gusto ko lang naman maging masaya itong college life ko. Gusto kong makatakas, makawala, sobrang pagod na pagod na ako into chasing achievements and I feel like I have this imposter syndrome lalo na ngayon na simula na naman ng semester tapos masyado akong na-o-verwhelm sa mga mangyayari. Masyado kong dino-down yung sarili ko. Bakit nga ba ganito? Akala ko ba nissy, magkakampi tayo? 

    Hindi ko masabi sa iba itong mga nararamdaman ko, kasi siguro sa tingin ko, it's better to keep things like this private. Pero sa kung sino mang nakakabasa nito, kung meron man, sana ipagdasal niyo ako. Hindi ako nagbibiro, kasi ngayong mga oras na ito, pagkatapos nitong pagsusulat ko, si Lord nalang yung magiging kausap ko. Hindi ko gustong maging abala, maging perwisyo sa ibang tao, everyone has their own problems, tapos itong sa'kin parang sobrang babaw, hindi ko alam, siguro kaya ganito yung nararamdaman ko ngayon kasi pagod ako sa mag-hapon.

    Pero alam mo ba past nissy, napakalaking tulong ng mga nasabi mo, kasi your words comfort me during times like these. Sana in the future, ma-invent na ang time machine para makausap ko ang past at future nissy, ang cool kaya non!

    May mga pagkakataon na studying is my way of coping, pero bilang kapalit, masyado akong naiipit at nahihirapan. At ang mahirap dito, madalas nangyayari yung bad side, nagsisimula na naman akong magduda sa sarili ko. Sa lahat ng nangyayari ngayon sa buhay ko, isa lang yung negatibo, nagiging kaaway ko yung mga salita sa isipan ko. Those negative thoughts are always haunting me every damn night, kaya ako nahihirapan matulog, at worst, nahihirapan na tanggapin yung mga pagkukulang ko sarili ko.

    Sana sa paglipas ng mga panahon, sana mas maging maayos na lahat. Payapang isipan ang lagi kong hangad.

1st Day Of 2nd Semester As A 2nd Year College Student

    Hello my dear future nissy! Tinatamad ako pumasok ngayong mga oras na ito.

It is currently 9:37 a.m., tapos nakikinig ako ng Misteryoso by my beloved Cup Of Joe hehe. Mamaya na yung first class namin na Data Analysis. Si miss Mye yung prof namin doon. Honestly, kung ikukumpara nung 1st year ako, yung pagiging anxious ko ngayon ay medyo nabawasan. Siguro kasi hindi pa nagsi-sink in sa'kin na pasukan na nga talaga. Pero totoo na ito, kailangan ko nang maghanda dahil magsisimula na ang delubyo.

Katulad nung dati, hindi ko alam kung ano ba dapat yung i-expect ko. Hindi ko alam yung mga gagawin namin, hindi talaga ako nag-research ng kahit ano. Naging sulit nga ba ang break ko? Masasabi ko naman na oo (kahit na tatlong beses lang akong nakagala sa buong bakasyon) pero okay lang, mas pipiliin ko naman na mag-stay dito sa bahay kaysa lumabas-labas.

I think nagawa ko naman yung pahinga na kinailangan ko. Kasi I had a blog dati about rest: Take All The Rest That You Definitely Need which  I wrote nung unang araw ng bakasyon. Nabibilisan nga ako sa usad ng panahon. January 20 na agad ngayon. Pero kung tatanungin mo kung ano nga bang ginawa ko, ang masasagot ko lang ay "wala lang, kung ano-ano lang"

But if you may ask me on a deeper level, I took this vacation to have a moment of reflection. Kasi grabe rin yung pagka-drain ko nung 1st sem and it was all because of acads. Nagawa ko naman lahat ng pahinga na gusto kong makamtam. Although not physically but mentally. Kasi kung physical ang pag-uusapan, I kid you not, lagi akong puyat! Sulit na sulit talaga kasi pinanood ko lahat ng gusto kong panoorin. Pero wala akong pinagsisisihan na kahit ano kasi sa panonood lang ako nagkakaron ng kapayapaan sa isip ko. It might be a small thing to others, pero sa introvert na kagaya ko, watching alone during nighttime is so peaceful and therapeutic.

Ngayong pasukan na nga talaga, mas sisipagan ko pa mag-aral. Honestly, kinakabahan nga ako kasi malapit-lapit na ako sa 3rd year. Ibig sabihin lang non, magkakahiwa-hiwalay na kami ng mga kaklase kong nakasanayan ko nang makita every school days. Pati na rin yung circle ko na nakasanayan kong makasama at maka-usap. Masasabi kong huge step na naman para sa'kin yung pagpili ng major, kasi doon nakasalalay yung future ko. Malaking pagbabago 'yun sa'kin kapag nagkataon.

Pero I am always reminding myself na one step at a time, at kung may problema, mahahanapan 'yan lagi ng solusyon.

Kaya future nissy, don't you worry, I got your back! ;)

SHS Memories Are Slowly Fading Away

 

It really is a random time of the day para mag-reminisce at maalala kayo.

    I've always been a sentimental person ever since I was a kiddo. Sa lahat ng mga taosa picture na 'yan, isa nalang yung nakaka-keep in touch ko. All of them has different paths now. Hindi ko na masyadong maalala yung memories ko with them, natatabunan na ng panahon. I am currently listening right now on my Top Song of 2022, made by Spotify kasi parang all of it brings me back from year 2022. Sa totoo lang, hindi ko gugustuhing bumalik yung panahon, ayaw ko nang maging isang shs student ulit. Naging masaya ba ako nung mga panahong 'yon? Wala na akong matandaan, o baka gusto ko na lang talaga tuluyan na makalimutan.

    I honestly do not know why I am doing this right now, nakita ko lang naman yung picture sa old lcct gmail account ko kaya bigla ko silang naalala. Kumusta na kaya ang mga buhay nila? Wala na akong balita sa kanila. I hope they are doing well, sobrang ibang-iba pala talaga yung college life sa nakasanayan ko sa LaCo

    Lcctanauan has been my home for 7 years. Doon ako lumaki at nag-grow. If I may compare LaCo to BSU, laking pasasalamat ko dahil sinanay ako ng LaCo sa mahihirap na bagay kaya ngayon, hindi na ako nabibigla sa mga pinapagawa sa'min ng prof namin. Mas mahirap pa yung physics ko nung Grade 12 kaysa sa Calculus based Physics namin ngayong College. Naging paborito ko pa nga ang physics ngayon dahil sa topic na Electromagnetic Force (pero hindi ko talaga 'yun ma-gets dati) maraming salamat talaga sa nagturo sa'kin ng EMF!

    Napapalayo na ako sa topic ah, hmmm, may mga tao ako dating nakakausap sa Consolation tapos ngayon I am wondering how are they doing with their lives. Hindi ko na iisa-isahin, kasi hindi ko na talaga maalala memories ko nung Grade 12.

    Looking back, SHS nissy was so uncertain kung anong course yung kukunin niya during year 2022-2023, pero look at her now! This present nissy is currently a 2nd year Information Technology student na syempre walang pinagbago, kasi uncertain pa rin siya sa future na naghihintay para sa kanya. Kung pwede ko lang kausapin ang aking past and future self, gusto kong sabihin sa kanila na sana proud sila sa mga ginagawa ko. Malapit-lapit na talaga ang pasukan, 9 days nalang. Hindi ko alam yung mga challenges na darating, but I know that I can make it all through dahil malaki ang tiwala ko sa sarili ko. Kaya nissy, kaya natin ito! :D

Fuse 4.0 Realizations And Stories

        I attended a leadership seminar last November 8, 2024 at ngayon lang ako nagkaroon ng time para balikan yung thoughts ko during that time. Ang sabi ng Engineer na nagta-talk don sa seminar ay all about teamwork. Lahat daw tayo, ang iniisip ay VICTORY and in order for us to have that, we need to have clear VISION. Hindi katulad nung sa "time trivia" which is a story that goes on like this...

"Tingnan niyo yung mga relo niyo... mayroon bang mga dots o dash sa halip na number? Sumagot kaming lahat, yung iba sabi meron daw, yung iba naman wala. Tapos tinanong ulit kami ng speaker, anong oras na ngayon sa tingin niyo? Without looking at your watches. Walang nakasagot nang tama because naka-focus lang kami kanina sa dots so we did not even tried to look at the exact time during the whole time looking at those dots."

    Ang pangalawa namang sinabi ay INSPIRED.  Third is COMMUNICATION. Fourth is TRUST. Trust sa sarili at sa iba because without trust, we only coordinate and there will be no teamwork. Fifth is OPTIMISTIC which is believing that anything can happen at may kuwento ulit yung speaker which revolves to a kid named "George" and that story goes like this...

    "George is a good student. Unfortunately, he was late on his Math Subject. May nakita siya sa board na isang problem na nakasulat. However, hindi niya masagutan yung math problem na 'yon. He pulled out all-nighter, and nung 2 a.m., finally, nasagutan niya! Kaya nung umaga, agad siyang pumunta sa faculty at pinakita sa teacher yung assignment niya, but the thing here is, hindi pala daw nila assignment 'yon. The teacher told George that the math problem that was written on the board is a problem that even famous scientist like Albert Einstein cannot solve. So the main point of the story is George did not think that the problem was too difficult to answer, kaya in the end, he was able to solve it!"

    Sixth is RESPECT. The last one is YES. You need to say "yes". Celebrate small wins.

There's also another mnemonics that our speaker told us and it is all about the ACE OF LIFE. ACCEPT what's wrong, CORRECT those mistakes, and EXCEL in life. If you want to go fast, you are alone but if you want to go far, you will go together.

--------------------------------------------------------------

    There's also another story about a pizza pie and it revolves around a missing pie that is feeling so lost. Nararamdaman niya na bakit parang may kulang? So naglakad nang naglakad si missing piece, at may nakita siyang isang pacman. Just like what is being shown above. Hindi raw sila compatible ni pie saka ni pacman, kaya naglakad ulit nang naglakad si pie. This time, may nakita ulit siyang isang missing piece kaso hindi na naman ulit compatible kaya naglakad nalang ulit si pie. After that, may nakita ulit na pacman tapos sobrang fit nila sa isa't isa. They were so happy together, until one day, napansin nila na parang lumaki na yung missing piece na si pie, so hindi na sila compatible kaya naghiwalay din sila eventually. Hanggang sa dumating na naman ulit yung araw na may nakita na nanaman siya pero isang big circle yung nakita niya. Buong-buo yung big circle at ipinakita niya na hindi niya kailangan ng kahit anong kapareha.

    So the main point of this story is hindi natin kailangan ng kapareha sa buhay, what we need is to continue on our own life journey independently. Kaya kapag naging katulad na tayo ni big circle that feels complete without depending on other people, kapag nagkaroon na tayo ng pagkakataon na may makilalang katulad ni missing piece that is feeling so lost, we have to help that piece into figuring things out.

But always know that even if you are in your point of life that you are feeling that you relate to the missing piece, just go on your own pace dahil ang buhay ay hindi isang karera. Some people may have been able to know their purpose in life, pero kung hanggang ngayon, you are still figuring out your life, then it is totally okay to take your time. Do not pressure yourself sa takbo ng buhay mo dahil walang delayed dito. You will have your right timing, and once that happens, the patience and hardwork will all be worth it in the end. 

Love Comes When You Don't Find It

For today's blog, as you can see on the title, it's all about finding that true love. Ever since I was a kid, sobrang idealistic nung tingin ko sa love, hanggang sa mas naging mature yung perspective ko. Akala ko nakaramdam na ako ng pagmamahal, but then I realized, it was all just an infatuation. Oo, I do love my friends and family but never umabot sa point na I loved someone romantically. 

As a 19 years old girlie, I feel like sobrang layo pa ng right time para sa'kin, pinangarap ko dating magkaroon ng highschool sweetheart because I am fond of watching teenage romantic movies, but tulad nga nung sinabi ko kanina, sobrang idealistic nung tingin ko sa love, to the point na lumalayo na ako sa reality.

Kung tatanungin ko yung sarili ko ngayon kung handa na ba akong pumasok sa isang commitment, I will immediately say na no, not yet, and not too soon. Nararamdaman ko na sobra ko pang immature para pumasok sa isang bagay na hindi ko kayang panindigan nang pangmatagalan.

Ngayon na napupuno ako ng mga tao sa paligid ko that have finally found their partner, I honestly feel like kailangan ko munang maging stable sa career ko, because I personally do not have a plan on my future, sumasabay lang ako sa agos ng buhay.

Pero hindi pa rin maaalis sa'kin na ma-pressure, na ma-curious, at minsan na rin sumagi sa isip ko na kailan ko kaya makikita yung taong para sa'kin? Pero yung totoo pala, hindi natin dapat hanapin kasi kusa 'yang darating. 

Kaya ang focus ko right now ay ang sarili ko, kailangan ko munang maging buo para kapag may dumating, wala nang dapat pang ayusin. 

Tulad nga ng sinabi ko dati...

Naniniwala ako na ang pagkagusto sa isang tao sa kahit anong pagkakataon ay laging mayroong nakalaan na tamang panahon. : )