Late Night In The Middle Of June

Lately, I've been thinking na I might stop publishing new entries for this blog simply because I want to live my life privately now. Medyo nawawalan na rin ako ng gana na magsulat but what's holding me back is that this blogspot has been my safe space for almost 4 years. Ito yung naging paraan ko para i-kuwento yung mga happy memories ko, and also naging listener ko everytime na dinadalaw ako ng mga multo ng nakaraan ko.

However, with what's happening to my life right now, nagiging masaya na ako sa takbo ng buhay ko and a big part of it ay dahil nakilala ko yung taong tanggap ako nang buong-buo. Hindi ko na kailangan pang magtago rito sa blog na ito para lang mapakita ko yung sarili ko. Siguro sooner or later, baka maisip ko na mag-update dito from time to time, pero hindi na katulad dati. Lalo na yung End of Month blogs ko na lagi kong ginagawa, baka hindi na rin ako masyadong maging consistent.

June 15... half of the month na and at the same time, half of the year. If I may look back to my old post (both draft and published), masasabi ko na ang dami talagang nagbago sa buhay ko at sa mga pananaw ko in terms of living.

Medyo na me-mental block na ako at hindi ko na alam ang mga pwede ko pang sabihin. I have 9 weeks bago mag-start ang pasukan, lagi akong natatakot at kinakabahan sa mga posibleng mangyari, pero just like what I always say to myself...

kaya natin ito! Go with the flow lang :)

2nd Semester (Finals) Grades Are Released!

 

As you guys can see, medyo puffy pa yung eyes ko. Sa mismong moment na sinusulat ko ito, hindi ko pa rin ma-proseso. Ang bilis ng panahon, 3rd year na ako sa pasukan!

Looking back to my old blog posts, punong-puno ako ng pagdududa sa sarili ko. Sa simula ng school year, naramdaman ko sa sarili ko na parang "bakit hindi ko kayang makasabay? bakit parang nahuhuli ako?" hanggang sa umabot sa time na kailangan kong mag-advanced study before going to class to lessen the feeling of doubt and negativities to myself. 

Maraming taong nag-re-remind sa'kin na hindi ko dapat masyadong pinapahirapan yung sarili ko. Pero one time, may nakausap ako. Sabi niya sa'kin, para saan pa yung nakukuha mong matataas na grades kung hindi naman yan yung gusto mo? That is the moment when reality hits me, gabi-gabi pa rin akong minumulto nung mga decisions ko in life. I wanted to study dentistry, but I was a coward to pursue it.

Pero life goes on, hindi tungkol sa negativities yung blog ko for today. My future nissy, this is a reminder for you na kaya mo naman talaga, mahirap sa umpisa, pero during the process, alam kong nakikita mo sa sarili mo na nasa tamang direksiyon ka. Naiiyak ako (happy tears) sa mga panahong ito kasi hindi ko inaakala na kaya ko pala ito. Takot na takot ako dati at sobrang stress sa dami ng gawain. Tapos bumabalik yung takot ko ngayon kasi alam kong mas mahirap pa yung kakaharapin ko sa 3rd Year. 

but hey, kaya natin ito. Lagi nating nakakaya. Goodluck sa'tin!

 

My Sweetest Guy

I love experiencing my first times with you, my love.

As a girl na no boyfriend since birth, never ako nakaranas ng mga bagay like maligawan, magpakilala sa magulang, maharanahan, maging clingy, maging komportable sa isang lalaki na hindi kapamilya, mayakap, makatanggap ng isang bulaklak, at marami pang iba. Sa kanya ko lang naranasan lahat-lahat, pati na rin ang makaramdam ng tunay na pagmamahal.

I admit that two years ago, I once fell in love, but that love turned into an obsession, making me emotionally dependent on that guy. It shattered my heart into pieces, at masasabi ko na yung pagmamahal na 'yon, iba sa nararamdaman ko ngayon kay Rhon. Kaya I am willing to do my very best para hindi maging deja vu at maulit yung mga bagay na naranasan ko dati. Gusto kong maging healthy at payapa yung love na nararamdaman namin sa isa't isa.

So, for today's blog, all I just want to say is that I am so lucky to find someone like him, lalo na sa panahon ngayon, he is like a rare gem whom I will forever cherish and treasure, kaya Lord, sana umayon yung plano niyo para sa'ming dalawa.

If only there's no limitations and boundaries which keeps on holding me back, lagi kong sasabihin sa kanya na mahal na mahal kita. I hope he knows what I am feeling even if sa ibang bagay ko pinapakita. But just like what he always say, darating din tayo diyan, my love. So there's no need to rush, things will fall into place.

At habang hinihintay nating dumating ang tamang panahon para masabi ko nang buong-buo at walang alinlangan ang “mahal na mahal kita,” pinipili kong iparamdam ito sa bawat maliit na paraan na kaya ko. Sa bawat pag-alala ko sa'yo kahit abala ako, sa mga simpleng mensahe ko ng "ingat ka" o "kumain ka na ba?", sa mga tahimik na sandali nating magkasama, sa mga ngiting hindi ko mapigilan kapag ikaw ang kausap ko, lahat 'yan ay patunay na mahalaga ka sa akin.

Minsan naiisip ko, paano kaya kung hindi ko siya nakilala? Baka hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung paano maging totoo sa sarili ko. Baka patuloy ko pa ring pinagdududahan kung karapat-dapat ba akong mahalin. Pero dumating siya, isang taong hindi ako sinubukang ayusin, kundi tinanggap ako ng buo.

Hindi ko rin akalaing darating ako sa punto na magiging sweet at clingy ako sa isang tao. Alam kong dati, I built my walls high. Takot masaktan, takot umasa, takot ibigay ang lahat. Pero ngayon, unti-unti ko ‘yong binababa. Okay lang pala maging mahina. Okay lang umiyak. Okay lang tumawa nang malakas. Okay lang maging ako.

At sa bawat araw na lumilipas, lalo kong napapatunayan na hindi coincidence ang lahat ng ito. May dahilan kung bakit sinaktan ako nung nauna, kasi siya ‘yung dapat magturo sa akin kung ano ‘yung tamang pagmamahal. Hindi ko man alam kung anong mga possible na mangyari in the future, but as long as he's with me, hindi ako kailanman matatakot.

And maybe that’s what love truly is, not just the butterflies or the grand gestures, but the consistency, patience, and kindness that make you feel safe and seen. At ikaw 'yon, Rhon. Sa mundo na puno ng uncertainties, ikaw ang isa sa mga bagay na gusto kong ipaglaban, ipagdasal, alagaan, at patuloy na mamahalin.

Kaya habang sinusulat ko 'to, hindi ko mapigilang mapangiti. Kasi kahit na maraming “firsts” pa akong pagdadaanan, basta ikaw ang kasama ko, handa akong harapin ang lahat ng 'yon. Isa-isa, dahan-dahan, at sabay nating tatahakin with formalities.

Marami pa tayong kuwento na mabubuo. At kapag dumating ang araw na wala nang kailangang itago o pigilan, ipagmamalaki kong sabihin sa lahat na "minamahal ko siya sa paraang alam ko, at minamahal niya ako nang higit pa sa inaakala ko."

I love you most, my love <3